ՌՈՒԲԵՆ ՀԱԽՎԵՐԴՅԱՆ. ԹԶՈՒԿԸ


Ճերմակ մորուք, կարմիր մեծ քիթ, բարի աչքեր,
Քայլում էր նա` դեմքին ժպիտ, ձեռքին լապտեր,
Ու քթի տակ մրթմրթալով ինչ-որ բառեր`
Քայլում էր նեղ արահետով թզուկը ծեր:

Երբ նա հասավ մեծ անտառի մութ բացատին,
Հանեց ուսից պարկապզուկն իր թանկագին
Ու արթնացրեց ոգիներին անտառային
Երբ նվագեց կախարդական այս մեղեդին:

Իսկ հետո փոքրիկ թզուկը
Թաքցրեց հոգու հուզմունքը
Ու մաքրեց իր կարմիր քիթն աղմուկով:

Ու երբ հնչեց կախարդական այս մեղեդին,
Ծղրիդների, մորեխների հետ միասին
Հայտնվեցին կայծոռիկներ ոսկեդեղին
Ու փայլեցին մութ անտառում կեսգիշերին:

Մի մութ անտառ, մի մեծ լուսին, մի կեսգիշեր,
Լուսնի լույսի տակ թևածող թիթեռնիկներ,
Ու մի թզուկ, որն արթնանում կեսգիշերին,
Նվագում էր մոգական այս մեղեդին:

Մի մութ անտառ, մի մեծ լուսին, մի կեսգիշեր,
Մի ծեր կաղնի, որը գիտեր շատ գաղտնիքներ,
Մի խուլ փչակ, ուր ապրում էր թզուկը ծեր,
Որը ուներ կարմիր մեծ քիթ, բարի աչքեր:

Իսկ հետո փոքրիկ թզուկը
Թաքցրեց հոգու հուզմունքը
Ու մաքրեց իր կարմիր քիթն աղմուկով:


Like it? Share with your friends!

Մեկնաբանել

 

Շնորհակալություն

Հավանեք մեր էջը Facebook-ում։