ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ – ԱՍՏԻՃԱՆԸ
Մի օր ես հանդիպեցի աստիճանին: Դա մի վերև տանող աստիճան էր, որից այնքան հաճախ ցած են գլորվում: Մենք երկար զրուցեցինք և ես շատ բան հասկացա...
նովել
-
-
ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ – ԱՇՈՒՆ
Մի անգամ, երբ լեռներից աշունն իջավ Երևան և փողոցները դարձան շագանակա-ոսկեգույն, քաղաք ժամանեց ծաղրածուն:Չգիտեմ, գուցե նա սիրահարվեց մի երկարոտն ու թուխ աղջկա, իսկ գուցե դա...
-
ԻՄ ԲԱՐԵԿԱՄԸ. ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ
Երրորդ մուտքում ապրող իմ բարեկամը 6 տարեկան է: – Գիտե՞ս, – մի օր ասաց նա ինձ,- մեր շենքը նման է բուտերբրոդի: Ես նայեցի առաջին հարկին...
-
ՁՆԾԱՂԻԿԸ. ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ
Այսօր ես հավաքում եմ դեղին, նարնջագույն, կարմրավուն տերևները աշնանային անտառում: Հրաշք ոսկին իմ ձեռքերի մեջ է ու իմ շուրջը: Իսկ ես մտածում եմ այն մասին,...
-
ՀԵՔԻԱԹԱԳԻՐԸ. ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ
Ամբողջ գիշեր հսկայական տան մի պատուհը լուսավորված էր: Այդ սենյակում ապրում էր հեքիաթագիրը (շատերը նրան բանաստեղծ էին կոչում): Նա հեքիաթներ էր գրում և նվիրում մարդկանց,...
-
ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ – ԱՂՋԿԱՆ, ՈՐԸ ԿԱՐՈՂԱՆՈՒՄ ԷՐ ԹՌՉԵԼ
Դու մի՛ վախեցիր։ Քեզ հետ երբեք ոչինչ չի պատահի, որովհետև դու երկու սիրտ ունես։ Եթե մի պահ նրանցից մեկը կանգ առնի, ապա կողքին կբաբախի երկրորդը։...
-
ԼԵՈՆԻԴ ԵՆԳԻԲԱՐՅԱՆ. ՀՈՎԱՆՈՑԸ
Մի փոքր լռելուց հետո աղջիկն ասաց. – Բայց մենք տուն չունենք, որտե՞ղ ենք ապրելու: Տղան ժպտաց ու պատասխանեց, որ ինքը հովանոց ունի, որ այն բոլորովին...
