Աշնանային անձրևոտ օրերին փոխարինեցին ձմռան ցրտաշունչ օրերը: Մի գեղեցիկ առավոտ, երբ Լիլիթն արթնացավ, դուրս նայեց լուսամուտից և զարմանքից ապշեց՝ շուրջն ամենուրեք ճերմակ էր, կարծես նկարիչն իր վրձինը միայն սպիտակ ներկի մեջ էր թաթախել և ամենուրեք ներկել ճերմակ փաթիլներ: Փաթիլներ, որոնք երկնքից ցած էին գլորվում և հալչում բակում խաղացող մանկիկի շուրթերին:
Ձյան մի խոշոր փաթիլ այնպես էր փայլում, կարծես երազ էր տեսնում. իբր ինքը փաթիլների թագուհին է և նրանցից ամենագեղեցիկը, իսկ մնացած փաթիլները իր շռւրջ բոլորը պտտվելով գովերգում են իրեն և խոսում նրա գեղեցկության մասին:
Սակայն փաթիլի երազը մոտեցավ ավարտին, երբ մի փոքրիկ տղա մոտեցավ նրան, ձեռքի երկու ափով ուժգին սեղմեց, մի մեծ ձնագնդիկ պատրաստեց և հարվածեց Լիլիթենց լուսամուտին՝ կարծես նրան էլ էր կանչում բակ խաղալու: Լիլիթն ուրախ- ուրախ հագնվեց, վերցրեց պապիկի պատրաստած սահնակը և շտապեց բակ:
Լիլիա Դավոյան 9 տարեկան
Լոռու մարզ, ք. Վանաձոր, # 1 միջն. դպրոց