Լինում է չի լինում մի աղջիկ է լինում: Անունը` Մաշա: Մի օր Մաշան գնաց դպրոց:
– Դե, Մաշա, պատմիր դասդ` յոթներանգ ծաղկի մասին, – ասաց ուսուցչուհին:
– Վայ, վայ, – շշուկով ասաց Մաշան, – մոռացել եմ դասս սովորել:
– Չե՞ս սովորել: Հինգդ այսօր դառնում է երկուս: Գնա և ամենը պատմիր մայրիկիդ:
Մաշան` գլուխը կախ, տուն գնաց, սակայն որոշեց մայրիկին ոչինչ չասել: Այո՜, որոշեց չասել, չնայած գիտեր, որ մայրիկից ոչինչ չի կարող թաքցնել: Նա միշտ ինչ-որ հրաշքով ճիշտը կիմանա: Կամ ծիտիկը նրան կասի, կամ հարևանի կատուն…
-Ես չասեմ, բայց գետակը կասի, – տխուր մտածում էր Մաշան:
Նա վազեց գետակի մոտ ու ասաց.
-Գետակ, գետակ, սիրելի գետակ, շատ եմ խնդրում, չասես մայրիկիս երկուսի մասին:
Հետո մտածեց . “Ես չասեմ մայրիկին, գետակը չասի, բայց խնձորենին կասի”:
-Խնձորենի, սիրելի խնձորենի, չասես-չասես մայրիկիս:
“Ես չասեմ, գետակը չասի, խնձորենին չասի, բայց, ախր, արև կասի”, – նորից տխրեց Մաշան:
-Արև, սիրելի արև, չասես-չասես մայրիկիս:
“Ես չեմ ասի, գետակը չի ասի, խնձորենին չի ասի, արևն էլ չի ասի… Երևի, այս անգամ մայրիկը չի իմանա”, – մտածեց Մաշան:
Սակայն Մաշան էլի ուրախ չէր: Նա չէր սիրում ինչ-որ բան թաքցնել մայրիկից:
Երբ նա հասավ մայրիկի մոտ, ուրախ ձայնով ասաց.
-Բարև, իմ սիրելի մայրիկ:
-Բարև, աղջիկս, – պատասխանեց մայրիկը: Հետո, ուշադիր նայելով Մաշայի դեմքին, հարցրեց.
-Մաշա, ի՞նչ-որ բան է պատահել: Միայն թե ճիշտն ասա: Ես կարծում եմ, դու կամ երկուս ես բերել, կամ էլ ինչ-որ այլ բան է պատահել:
-Ո՜չ, մայրիկ ջան, ի՞նչ պետք է պատահեր:
Մայրիկը նորից ուշադիր նայեց Մաշայի կլոր աչքերին և այս անգամ այնտեղ պարզ տեսավ ուսուցչուհու զայրույթը: Հետո նայեց Մաշայի ճակատին և տեսավ “անտեսանելի” երկուսը: Բայց մայրիկը ոչինչ չասաց: Նա միայն ժպտաց ու Մաշային տուն տարավ: Մաշան անհանգիստ էր, բայց մի պահ նա իրոք մտածեց, որ մայրիկը ոչինչ չիմացավ:
Եկավ գիշերը: Մայրիկը Մաշային պառկացրեց անկողնու մեջ, տաքուկ-տաքուկ ծածկեց վերմակով և գնաց իր ննջասենյակ: Մաշան քնեց և տեսավ հետաքրքիր մի երազ: Ահա թե ինչ էր տեսնում Մաշան երազում:
Արև էր, գետակը վազում էր, խնձորենին երեխաներին խնձորներ էր բաժանում: Մայրիկը դուրս եկավ բակ`արևի, գետակի ու խնձորենու մոտ: Հանկարծ մայրիկի ականջին հասավ նրանց խոսակցությունը, որը Մաշայի երկուսի մասին էր:
-Ի՞նչ է պատահել, – հարցրեց մայրիկը:
-Ոչինչ, – պատասխանեց արևը:
-Ոչինչ, ոչինչ, ոչինչ…- արագ-արագ ասաց գետակը:
Չէ որ նրանք խոստացել էին Մաշային չբացել նրան գաղտնիքը:
-Ոչինչ, – գետակի հետևից կրնեց խնձորենին, բայց խնձորներն ամոթից կարմրեցին:
Ինչ հետաքրքիր բան ստացվեց: Մայրիկը երազում էլ որոշեց սպասել Մաշայի ճշմարտությանը:
Մաշան արթնացավ, մի քիչ շուռումուռ եկավ և նորից քնեց: Քնել էր նաև մայրիկը: Նա էլ էր երազ տեսնում:
Մայրիկի երազը.
Կրկին պայծառ օր: Մայրիկը դուրս եկավ բակ և սկսեց փնտրել Մաշային: Նա որոշել էր Մաշային պատմել նրա աչքերում բացահայտված գաղտնիքի մասին:
-Մաշա, ուզում եմ ասել քեզ, – բարկացած ձայնով ասաց մայրիկը, – որ ես գիտեմ քո երկուսի մասին: Սպասում եմ քո խոստովանությանը:
-Ի՞նչ երկուս, մայրիկ, ի՞նչ ես ասում, – հուզվեց Մաշան:
Մայրիկը մտածեց. «Միգուցե սխալվե՞լ եմ»:
Եվ նա որոշեց ուղղել իր սխալը, Մաշայի համար շատ համեղ կերակուր պատրաստեց և նրանք միասին նստեցին սեղանի շուրջ:
Առավոտյան, երբ երկուսն էլ արթնացան, մայրիկն իրականում որոշեց ուրախացնել իր աղջկան և պատրաստեց շատ համեղ խմորեղեն: Իսկ Մաշան որոշեց վերջապես ասել մայրիկին ճշմարտությունը: Մաշան գնաց մայրիկի մոտ, կախեց գլուխն ու ասաց.
– Մայրիկ, ես երկուս եմ ստացել:
– Ոչինչ աղջիկս, կարևորը ճշմարտությունն է, – պատասխանեց մայրիկը և ջերմորեն գրկեց իր սիրելի աղջնակին:
Աննա Աղաջանյան
8 տարեկան
ք.Երևան, թ.88 դպրոց