Սլացիկ սոճու բարալիկ ճյուղին ծնվեց մի կոն: Մեկը մյուսի նման աճում էին նրա քույրերը` նույնքան փոքրիկ ու կարմիր: Երբ մանկիկները կամակորություն էին անում, խնդրելով որ իրենց ճյուղերի վրա օրորեն, մայրիկը նրանց վախեցնում էր ասելով.
-Սու’ս, թե չէ կկանչեմ սկյուռիկին,և նա ձեզ կտանի:
Եվ կոները լռում էին: Բայց սկյուռիկը ձեռք չէր տալիս նրանց, դեռ շատ էին փոքրիկ:
Ժամանակն անցնում էր: Մյուս տարի կոներն արդեն մեծ էին: Մայրիկը գեղեցիկ, դարչնագույն զգեստներ նվիրեց նրանց:
Մի անգամ ճյուղը ճոճվեց: Նրա վրա քնած էր կոնը: Նա բացեց աչքերը և տեսավ, որ ճյուղին նստած էր շեկ, փափկամազիկ սկյուռիկն ու հետաքրքրությամբ զննում էր կոներին. «Ինչ հրաշալի կոներ են: Ես նրանց կհավաքեմ ձմռան համար: Շատ համեղ ուտելիք կունենանամ»: Եվ նա պոկեց կոնը:
«Վե’րջ, -մտածեց կոնը,- հիմա սկյուռիկն ինձ կթաքցնի իր մութ ու խորը փչակում»: Հանկարծ կրակոց լսվեց. եկել էր որսորդը: Վախեցած սկյուռիկը վայր գցեց կոնը: Այն ընկավ թափված չոր, ոսկեգույն տերևների վրա: Որսորդը տեսավ կոնը և գետնից այն վերցրեց, որ տուն տանիիր հիվանդ դստրիկին:
-Շատ գեղեցի’կ է,- ասաց նա: – Թող խաղա դստրիկս:
Որսորդը ուսապարկը գցեց կոնը:Ուսապարկում մութ էր: «Մի՞թե ես միշտ մնալու եմ այստեղ» – հոգոց հանեց կոնը:
Հետո նա զգաց, որ վերցնում են իրեն: Կոնը տեսավ սենյակ և մի մահճակալ, որի վրա մի գունատ աղջիկ էր պառկած:
-Վերցրու, դստրիկս, այս անտառային նվերը, – ասաց հայրն ու կոնը մեկնեց նրան:
Աղջիկը վերցրեց այն, սկսեց շոյել ու ժպտաց:
-Շատ գեղեցիկ է … Այն մե՞ր անտառից է ,- հարցրեց նա հորը:
-Այո:
-Իսկ ես ե՞րբ այնտեղ կգամ:
-Հենց որ առողջանաս դստրիկս:
Աղջիկը մոտեցրեց դեմքին կոնը: Կոնի վրայից անտառի սնկերի հոտ էր գալիս: Աղջիկը անտառի բացատը հիշեց: Այդ օրվանից կոնը սկսեց աղջկա հետ ապրել: Աղջիկն անտառային կոնին ավելի շատ սիրեց, քան իր բոլոր խաղալիքներին: Աղջիկը կոնին հեքիաթներ էր պատմում, իսկ երեկոները երգում: Օրեցօր աղջիկն առողջանում էր: Մայրիկը նրան թույլ տվեց բակում խաղալ:
-Ես կոնին ինձ հետ կվերցնեմ ,- ասաց աղջիկը:
Արդեն աշուն էր: Դրսում վառ շողում էր արևը, բայց չէր ջերմացնում: Ծառերը մթնած ու տխուր էին : Չարաճճի քամին խառնում էր տերևները օդում պտտում:
Ժամանակն անցնում էր: Սկսվեց ձմեռը, և տանը նոր հյուր հայտնվեց, կանաչ ասեղներով մի եղևնի:
Աղջիկը հայրիկի ու մայրիկի հետ զարդարեց այն գույնզգույն խաղալիքներով ու վառ լամպերով:
Ահա եկավ Նոր տարին: Իսկ երբ աղջկան այցելեցին նրա ընկերուհիները նրանք երկար դիտում էին եղևնուն : Նրանց բոլորին ամենից շատ դուր եկավ հենց այդ կոնը: