Կար-չկար մի գեղեցիկ ոզնի կար: Նրա անունը Բիզի էր: Բիզին ուներ իր պես գեղեցիկ մի բաճկոն, որը, սակայն, հնացել էր: Նա որոշեց գնալ սարդ-դերձակի մոտ: Բայց սարդը շատ հեռու էր ապրում: Բիզին մի մե՜ծ սար պիտի բարձրանար, որ հասներ նրան: Ճանապարհին նա որոշեց եղևնուց ասեղներ խնդրել: Դե իսկ եղևնին շա՜տ առատաձեռն է: Նա Բիզիին տվեց ասեղների մի մե՜ծ կապոց: Բիզին շնորհակալություն հայտնեց, վերցրեց կապոցը և շարունակեց իր ճանապարհը:
Գնաց-գնաց, հանկարծ հանդիպես գայլին: Ուզեց փախչել, բայց ոտքը դիպչեց քարին, կապոցն ընկավ, ասեղները թափվեցին, իսկ ոզնին իր բաճկոնով ընկավ ասեղների վրա: Գայլն արդեն հասնում էր Բիզիին: Իսկ ի՞նչ էր մնում խեղճ ոզնուն: Նա վախից կծկվեց…
Ասեղներն այդ ժամանակ կպան բաճկոնին և ծակծկեցին գայլին: Բիզին ինքն էլ զարմացավ, թե գայլն ինչու փախավ: Հետո նկատեց իր բաճկոնի վրայի ասեղները և մտածեց. «Էլ չեմ գնա սարդ-դերձակի մոտ: Այսպես իմ բաճկոնը և՛ նորաձև է, և՛ ապահով»:
Ահա թե ինչպես են ոզնիները պատվել փշերով…