Լինում է, չի լինում, մի Ամպ է լինում: Այս Ամպն օրնիբուն աշխատում էր , ամբողջ օրը տեղից տեղ էր թռչում, ջուր հասցնում ծարավ ծիլ ու ծաղկին: Երեկոյան, երբ բոլորը քնած էին լինում, Ամպը դարձյալ աշխատում էր: Նա թռչում էր դեպի լեռնային լճակը, որտեղից ջուր էր լցնում իր բյուր ջրամանների մեջ: Նա ջուրը հավաքում էր, որպեսզի հաջորդ օրն իր աշխատանքը շարունակի:
Ամպը մի փոքրիկ որդի ուներ` Թխպիկը: Թխպիկը շատ չարաճճի էր: Նա չէր օգնում իր մայրիկին ու չէր լսում նրան: Ամբողջ օրը խաղում էր իր համար: Անհանգիստ ամպիկը ծառերի ճյուղերն էր քաշքշում, նուրբ ծաղիկների վրա թառում, հանգիստ չէր տալիս թիթեռներին ու բզեզներին: Թռչունները հեռու էին փախչում նրանից, գազանները նրան տեսնելուն պես թաքնվում էին: Պատուհանների ապակիներին էր փարվում, և նրա սառը շնչից ապակիներն արտասվում էին: Նրանից հոգնել էին նաև ծերուկ լեռնագագաթները: Թխպիկը փակում էր նրանց աչքերը, նստում նրանց ալեհեր միրուքին ու անխնա քաշքշում նրանց ճերմակ մազերիը:
Բոլորը բողոքում էին Ամպին: Ամպը չգիտեր ինչ անել: Նա անընդհատ սաստում էր Թխպիկին, բայց Թխպիկը չէր հանդարտվում: Մի օր էլ, երբ մայրը բարկացավ նրա վրա, նա նեղացավ ու հեռացավ տնից: Թխպիկը սկսեց թափառել: Նա իրեն անսահման ուախ ու երջանիկ էր զգում: Նա շարունակում էր իր սանձարձակ արարքները: Մի օր Թխպիկն անցնում էր մի խուլ անտառի վրայով: Ներքևից նրան հսկա ծառերը ձեռքով էին անում: Թխպիկը չկասկածելով, որ իրեն ծուղակ է սպասում, իջավ անտառի վրա: Նախ նստեց թխկու վրա: Ճոճվեց նրա ճյուղերին: Հետո լորենու վրա: Լորենու բարակ ճյուղերը չկարողացան պահել նրա ծանրությունը և ջարդվեցին: Ջարդված ճուղերի տեղից արցունքներ հոսեցին: Դրանք ամենևին չազդեցին թխպիկի վրա:
Նա քահ- քահ ծիծաղեց ու թռավ կաղնու վրա: Այստեղ նրան ծուղակ էր սպասվում: Կաղնու հաստ ու պինդ ճյուղերն արագ գերեցին Թխպիկին: Թխպիկը հուսահատ ճիգեր է անում դուրս պրծնելու, բայց ճյուղերն ամուր բռնել էին նրա փեշերը: Թխպիկը լաց էր լինում ու խնդրում:
– Բա՜ց թող ինձ, խնդրում եմ, էլ չարություն չեմ անի…
Կաղնին, որ վաղուց էր լսել Թխպիկի անպարտավան արարքների մասին, բաց չէր թողնում նրան:
– Ես քեզ կսովորեցնեմ հարգել բոլորին, – ասում էր կաղնին և ցավեցնելու չափ քաշում էր Թխպիկի ականջները, ճյուղերով անխնա հարվածում նրան: Խեղճ Թխպիկի շորերն արդեն պատառոտվել էին: Այդ ժամանակ նա հասկացավ, որ ինչքան վատ է վարվել իր մայրիկի ու բարեկամների հետ: Իսկ մայրը փնտրում էր կորած որդուն: Նա արցունք մաղելով տեղից տեղ էր թռչում, կանչում Թխպիկին, բայց` ապարդյուն: Ամպը հուսահատ ձեռքերն իրար էր զարկում: Այնպես էր զարկում, որ հուր կրակ էր դուրս թռչում ափերից: Կայծակի որոտը տարածվում էր հեռու- հեռու:
Ամպն ավելի ուժեղ արտասվեց: Նրա արցունքները վարար գետերի պես վայր էին թափվում` ջրի տակ առնելով ամեն ինչ: Մի օր էլ, երբ ամպն իր հույսը կորցրել էլ, քամին նրան լուր բերեց, որ տեսել է Թխպիկին` խուլ անտառում գերի ընկած: Ամպը սուրաց դեպի խուլ անտառը: Երբ նա տեսավ պատառ- պատառ եղած Թխպիկին, լաց եղավ ու խնդրեց կաղնուն:
– Բա՜ց թող որդուս, խնդրում եմ:
– Ո´չ բաց չեմ թողնի, – ասաց կաղնին, – որդիդ շատ չար է, նա պետք է պատժվի:
-Բա´ց թող, թե չէ ես այնպես կանեմ, որ ձեր անտառի բոլոր ծառերը կչորանան, – հոխորտաց ամպը, – հետո կայծակով կհարվածեմ ու կայրեմ ձեզ:
Կաղնին անդրտվելի մնաց: Ամպը հեռացավ անտառից: Մի ամբողջ շաբաթ արևի կիզիչ ճառագայթներն անխնա վառում էին ծառերի կատարները: Ամպը հեռվից դիտում էր , թե ինչպես էին ծարավից տառապում ծառերը: Ծառերը, հասկացան որ իրենք անզոր են ամպի առաջ, խորհուրդ արեցին և խնդրեցին կաղնուն բաց թողնել ամպիկ Թխպիկին: Կաղնին, տեղի տալով եղբայրների ու քույրերի խնդրանքին, որոշեց ազատել ամպիկին:
– Գնա´, բայց երբեք չմոռանաս այս օրերը և անպայման դասեր կքաղես դրանցից:
ՈՒժասպառ Թխպիկը դանդաղ վեր բարձրացավ: Ամպն արագ մոտեցավ նրան: Մայր ու որդի իրար գրկած լաց եղան: Նրանց արցունքներն, իբրև երախտագիտություն, թափվեցին ծարավ անտառի վրա: Ծառերն ուրախ սոսափեցին: Արևի շողերից ու ամպի արցունքներից ծիածան ծնվեց ու իր գույներով շողշողաց երկնքում: Թխպիկը մայրիկից ներողություն խնդրեց և խոստսցավ միշտ լսող ու խելոք լինել: Դրանից հետո նա միշտ օգնում էր մայրիկին և չարություն չէր անում: Բոլորը սիրում էին Թխպիկին ու անհամբեր սպասում նրան: Ամպն ու ամպիկը շատ երջանիկ էին:
Սիլվա Սարգսյան
11 տարեկան
ք. Երևան, Գալուստ Գյուլբենկյանի անվան № 190 դպրոց