Փոքրիկ Մարիամիկը ուներ մի կատու, որը ոչ մի ընկեր չուներ: Բայց չէ՞ որ բոլորն էլ ունեն ընկերների կարիք:Մի օր փոքրիկ փիսիկը գնաց այգի, ուր շատ կենդանիներ կային, որպեսզի ընկեր գտներ:
Դա հիանալի, պայծառ օր էր: Բոլորը լավ տրամադրություն ունեին: Առաջինը նա հանդիպում է շնիկին ու ասում.
-Փոքրի՛կ շնիկ, կդառնաս իմ ընկերը, ես լրիվ մենակ եմ:
-Ինձ չեն թողնում կատուների հետ խաղալ, թե չէ հաճույքով կդառնայի քո ընկերը,-պատասխանում է շնիկը:
Ստանալով այդպիսի պատասխան` կատուն շարունակում է իր ճանապարհը` հանդիպելով կովիկին, ասում է.
-Կդառնաս իմ ընկերը, ես բոլորովին մենակ եմ:
Բայց կովիկն ասում է.
-Մեր չափսերը չեն համապատասխանում, դրա համար էլ մենք չենք կարող ընկերներ լինել:
Շարունակելով իր ճամփան` հանդիպում է խոզուկին, բայց տեսնելով նրա փնթիությունը ` որոշում է նրան չդիմել:Իսկ հաջորդ կենդանին ճնճղուկն էր, որը սակայն միայն ծլվլալ գիտեր:
Եվ հուսահատված` կատուն գնում է ու տխուր պառկում մի գետակի ափին` ծաղիկների մեջ: Հանկարծ մի թիթեռ է հանդիպում ու նստում այդ ծաղիկներից մեկի վրա: Եվ նկատելով տխուր կատվին` ասում է.
-Ի՞նչ է պատահել քնքուշ փիսիկ:
– Մի թե ես քնքուշ եմ: Եթե ես իրոք քնքուշ լինեի, գոնե մեկը կցանկանար իմ հետ ընկերանալ,- ասաց փիսիկը:
– Բայց դու ընդհանրապես ընկեներ չունե՞ս:
-Ո՛չ:
– Այդ դեպքում ես կլինեմ քո ընկերը:
– Դու ճի՞շտ ես ասում, օ~, ես այնքան ուրախ եմ, որ արդեն մի ընկեր ունեմ:
– Դե որ ես քո ընկերն եմ, արի գնանք միասին խաղանք,- ասաց թիթեռը:
Ու նրանք այնքան լավ էին խաղում, որ բոլորը միացան նրանց:
Եվ փոքրիկ փիսիկը շատ- շատ ընկերներով վերադարձավ տուն ու դրանից Մարիամիկը անչափ ուրախացավ:
Զոհրաբյան Մարիամ,
10 տարեկան
ք. Երևան, թիվ 198 ավագ դպրոց