Աշուն էր… Բայց ոչ թե ոսկեհեր ու դեղնազօծ, այլ ցրտաշունչ աշուն: Փչում էր սառը քամին, օդում պարում էին վերջին տերևները: Ողջ բնությունը ցրտից դողում էր: Եվ ահա մի երեկո սկսեց ձյուն տեղալ, փափուկ ու ճերմակ: Առավոտյան արդեն ոչ ոք չէր մրսում: Բոլորը ծածկվել էին ձյան տաքուկ վերմակով և շատ երջանիկ էին:
Տաք վերմակով էին ծածկվել նաև բոլոր ծաղիկները: Մայր հողը գրկել էր նրանց և հեքիաթներ էր պատմում: Նրա պատմած բոլոր հեքիաթները գարնան մասին էին: Ամեն երեկո, երբ մայր հողը վերջացնում էր իր հեքիաթը, բոլորը քնում էին` երազելով գարնան մասին: Նրանք այլևս չէին ցանկանում մնալ հողի տակ: Ամբողջ օրը վիճում էին, թե ով պետք է առաջինը դիմավորի գարունը և այդ մասին ավետի ողջ բնությանն ու մարդկանց: Յուրաքանչյուրը ցանկանում էր ինքն ավետել գարնան գալուստը: Բայց հենց որ փորձում էին դուրս գալ հողի տակից, զգում էին քամու սառը շունչն ու նորից ետ էին վերադառնում:
Ամենաանհամբերը մի փոքրիկ քնքուշ ծաղիկ էր կարճ ոտքով, որը երբեք գարուն չէր տեսել: Նա ոչ միայն ամենաանհամբերն էր, այլև ամենահամարձակը: Եվ մի օր էլ, ճեղքելով մայր հողը, նա դուրս եկավ գարնանն ընդառաջ: Դաշտ եկած փոքրիկ տղա տեսավ ձյունի միջից գլուխը նոր հանած փոքրիկ ծաղկին և շատ ուրախացավ: Նրան թվաց, թե ծաղիկը ծնվել է ձյունից և անվանեց այն ձնծաղիկ:
Երբ տղան ձնծաղիկը տուն տարավ, բոլորն ուրախությամբ բացականչեցին. Գարո՜ւն է եկել: Իսկ փոքրիկ ձնծաղիկը հպարտությամբ մտածեց. «Գարունը ես եմ»:
Հեքիաթի հեղինակը Սաթենիկ Առաքելյանն է: Սաթենիկը 14 տարեկան է, սովորում է Աղասի Խանջյանի անվ թ. 53 դպրոցում՝ 9-րդ դասարանում: Երգում է երգչախմբում և հաճախում երաժշտական դպրոց` դաշնամուրի եւ կիթառի դասերի: Հոբբին լուսանկարչությունն է: