Կար-չկար, մի փոքրի՜կ, փոքրի՜կ ոզնի կար: Որքան նա փոքրիկ էր, այնքան մե՜ծ էր նրա սրտիկը: Նույնիսկ զարմանալի է, թե ինչպես էր այդ փոքրիկ մարմնում այդքա՜ն մեծ սիրտ տեղավորվում: Բանն այն է, որ նրա սրտիկը լցված էր անսահման բարությամբ ու հոգատարությամբ, հենց դրա համար էլ այն այդքան մեծ էր: Միայն թե ոչ ոք չգիտեր այդ մասին: Անտառի բնակիչները չէին ցանկանում խաղալ ոզնու հետ և երբեք նրան հյուր չէին գնում.
– Ես վախենում եմ, – ասում էր Նապաստակը, – նրա փշերը կարող են ծակել ինձ:
– Օ՜, նա երևի կոշտ ու կոպիտի մեկն է, – կոտրատվելով ասում էր Սկյուռիկը և շոյում իր երկար, փափկամազ պոչը:
– Նրան անգամ ուտել չի լինի,- բողոքում էր Գայլը:
Եվ այդպես, ոչ ոք գլխի անգամ չէր ընկնում, թե որքան մե՜ծ սիրտ ունի ոզնին: Իսկ Բոչկոն (մեր ոզնուն հենց այդպես էին կոչում) լսում էր նրանց ու իր փոքրիկ տնակում թաքնվելով՝ կամացուկ լաց էր լինում: Միայն մի բարեկամ ուներ Բոչկոն՝ մի փոքրիկ, ուրախ թիթեռնիկ: Թիթեռնիկը բոլորովին չէր վախենում ոզնու փշիկներից և անգամ նստոտում էր նրանց վրա: Եվ մի անգամ Թիթեռնիկը հավաքեց իր ողջ համարձակությունն ու ասաց անտառի բնակիչներին.
– Իսկ Բոչկոն մեծ սիրտ ունի, շա՜տ մեծ սիրտ:
– Մեծ սի՞րտ, – զարմացավ Նապաստակը,- իսկ ո՞ւմ է պետք մեծ սիրտը: Սիրտը, միևնույն է, ոչ ոք չի տեսնում: Պետք է գոնե մեծ ականջներ ունենալ, որ երևան:
– Կամ էլ մեծ ու փափկամազ պոչ, – մեջ ընկավ Սկյուռիկը:
– Եվ մեծ բերա՜ն, – վրա բերեց Գայլը:
Թիթեռնիկը տխրեց ու թռավ իր բարեկամի մոտ: Իսկ Բոչկոն հենց այդ պահին՝ փոքրիկ զամբյուղը ձեռքին, շտապում էր խոտաբույսեր հավաքելու: Պետք է ասել, որ մեծ սիրտ ունենալուց բացի Բոչկոն նաև մեծ գիտելիքների պաշար ուներ: Այո, նա գիտեր ամեն-ամեն ինչ այն մասին, թե ինչպես է պետք հոգալ առողջության համար, թե որ խոտաբույսն է օգտակար վնասվածքների դեպքում, կամ էլ թե որն է պաշտպանում ցրտից ու արևից: Եվ ինքն էլ երբեք-երբեք չէր հիվանդանում:
Իսկ այդ օրը Բոչկոն լսել էր, որ հարևան թփուտում ապրող Արջը փոքրիկ արջուկ է ունեցել: Եվ թեև Արջն էլ ասում էր, որ իսկական կարգին կենդանին պետք է գոնե ծուռթաթ ու բրդոտ լինի, ոզնին նրանից էլ չէր նեղանում և ուրախ լուրը լսելով՝ աշխարհով մեկ էր եղել: Հիմա նա շտապում էր փոքրիկ արջուկի համար նվեր պատրաստել:
– Նոր լույս աշխարհ եկած փոքրիկների համար շատ կարևոր է ճիշտ խնամքը, – ասաց նա Թիթեռնիկին ու նրա հետ սկսեց օգտակար և բուժիչ խոտաբույսեր հավաքել:
Խոտաբույսերը լավ էին ճանաչում Բոչկոյին և այս անգամ էլ սիրով իրենց տերևիկները տրամադրեցին նրան: Խոտաբույսերի մեծ պաշար հավաքելով՝ նա Թիթեռնիկի հետ շտապեց իր տնակն ու անցավ գործի:
Խառնեց իրար խոտաբույսերը, նշումներ արեց իր գրքույկի մեջ, հետո ավելացրեց նոր բաղադրիչներ, էլի ինչ-որ բաներ նշեց և ուրախ ծափահարեց: Պատրաստ էր: Ստացված զանգվածը նա լցրեց մի փոքրիկ շշիկի մեջ, վրան մի գունավոր ժապավեն կապեց և ասաց.
– Ահա և պատրաստ է փոքրիկ Արջուկի նվերը:
Թիթեռնիկը ուրախ թափահարեց թևիկներն ու նստեց շշիկի վրա:
– Դու կպաշտպանես նորածին արջուկի մաշկը և թույլ չես տա չարաճճի բակտերիաներին մոտ գալ նրան,- ասաց Բոչկոն շշիկին:
– Խոստանում եմ, – հանկարծ արտասանեց շշիկը, այո, այո, հենց շշիկը:
– Դու խոսե՞լ գիտես, – զարմացավ Բոչկոն:
– Այո, չէ՞ որ բարությունը հրաշքներ է գործում, – պատասխանեց շշիկը, – իսկ հիմա ես կշտապեմ փոքրիկ Արջուկին և նրա մայրիկին օգնության:
Շշիկը հաջողություն մաղթեց Բոչկոյին ու Թիթեռնիկին ու վազեց հարևան թփուտում ապրող Արջուկի մոտ: Մայր Արջը նրան տեսնելով շատ ուրախացավ և շշիկի մեջ լցված անուշահետ յուղով օծեց փոքրիկ Արջուկին:
– Ի՜նչ հմուտ ձեռքեր ունի Բոչկո ոզնին, – մտածեց մայր Արջը և հասկացավ, որ կարգին կենդանի լինելու համար ծուռթաթ լինելը երևի պարտադիր չէ:
Իսկ այդ ընթացքում Բոչկոն նոր բաղադրատոմսեր էր հորինում, լցնում փոքրիկ գունավոր շշիկների մեջ և նրանք անմիջապես կենդանություն էին առնում:
– Դու հոգ կտանես փոքրիկ երեխաների ատամների մասին… Դու կպաշտպանես նրանց մաշկը արևից… Իսկ դու կլվանաս նրանց փոքրիկ թաթիկները, – ասում էր Բոչկոն շշիկներին և նրանք ուրախ շտապում էին իրենց պարտականությունները կատարելու:
Շշիկներից մեկը, որի մեջ բուրավետ մանկական շամպուն էր լցված, հյուր գնաց փոքրիկ Նապաստակին և նրան ավելի փափկամազիկ դարձրեց, Գայլին հյուր գնացած Ատամի մածուկը փայլեցրեց նրա ատամները: Շուտով ամբողջ անտառը լցվեց Բոչկոյի հրաշագործ շշիկներով և անտառի բնակիչները հանկարծ գլխի ընկան.
– Ահա՜ թե ինչ է նշանակում մեծ սիրտ ունենալ…
Եվ կենդանիները որոշեցին շնորհակալություն հայտնել ոզնուն: Նապաստակը համեղ ճակնդեղներ հավաքեց, Սկյուռիկը ընտրեց ամենալավ ընկույզները, Արջը մի մեծ կճուճ մեղր վերցրեց, իսկ Գայլն էլ փոքրիկ երիցուկների փունջ հավաքեց և բոլորով միասին ուղևորվեցին Բոչկոյի փոքրիկ տնակը: Բոչկոն հուզմունքից քիչ մնաց արտասվեր: Հետո բոլորով ուրախացան, համեղ ճաշեցին ու սկսեցին պահմտոցի խաղալ: Այլևս երբեք Բոչկոն չտխրեց ու չբաժանվեց իր նոր ընկերներից, իսկ այն մասին, թե ինչ հրաշքներ գործեցին Բոչկոյի փոքրիկ շշիկները, քեզ կպատմի արդեն հաջորդ հեքիաթը…
